Alabama Hills

John, van harte proficiat en nog veel gezonde jaren.

Vanochtend zetten we zelf geen koffie, maar maken gebruik van de service van de camping: van 7.00 tot 9.00 uur koffie en muffins in de lobby en er staan ook nog stukken meloen bij. Als we willen betalen, blijkt het gratis te zijn. En wij hadden nog wel heel brutaal elk twee muffins gepakt! Ze waren vers gebakken en smaakten trouwens heerlijk. Om half 8 gaan we al op weg naar de Alabama Hills, waarover we gisteren informatie hebben gehaald bij het Visitor Center in Lone Pine. We kregen een plattegrondje mee en de nodige tips. Één van de eerste zijwegen (de Movie Road) is onverhard, maar volgens de medewerkster van het VC is hij goed te rijden met een camper. We hotseknotsen dus als eerste dat weggetje over waar we aan het eind een wandeling kunnen maken naar twee arches (stenen bogen).

Het is al behoorlijk warm voor het vroege tijdstip, maar we genieten van de wandeling. Het zijn weliswaar kleine bogen, maar wel fotogeniek.

In de Alabama Hills vind je een opeenstapeling van gladde, ronde rotsen die door water- en winderosie, in combinatie met de schurende werking van zand, gezorgd hebben voor bijzondere vormen. De kartelige hoge pieken van de Sierra Nevada op de achtergrond vormen hiermee een scherp contrast.

Er zijn hier talloze filmscenes opgenomen, met sterren als John Wayne, Humphrey Bogart en, meer recent, Mel Gibson. Als we weer teruggebonkt zijn naar de verharde weg, rijden we eerst de 12 mijl lange Whitney Portal Road. De weg loopt voorbij de Alabama Hillst steil de Sierra Nevada bergketen in. Voor ons hebben we een geweldig zicht op Mount Whitney. Deze 4.418 meter hoge berg behoort tot Sequoia National Park, dat aan de andere kant van de berg ligt. Het park is hier hemelsbreed een paar kilometer vandaan, maar als je het wilt bezoeken moet je honderden kilometers omrijden.

Aan het eind van de weg zijn campings en parkeerplaatsen voor de bergbeklimmers die van hieruit Mount Whitney willen beklimmen.We zijn onderweg een bord tegengekomen dat in dit gebied beren leven en op de parkeerplaatsen staan ook metalen containers waar je je voedsel in moet doen als je je auto hier langere tijd laat staan. Dus de borden hebben we al gezien, nou de beren nog (niet te dichtbij natuurlijk).

Dan gaan we terug naar de Alabama Hills en rijden de Tuttle Creek Road. Een fantastisch slingerweggetje waarbij je dicht tussen de mooie rotsformaties doorrijdt.

De route eindigt weer in Lone Pine, waar we eerst een hapje eten voordat we het leuke stadje doorwandelen. Het is inmiddels bloedjewarm. Terug op de camping nemen we ter verfrissing een duik in het zwembad. Nou ja, verfrissing….. Het water is lauwwarm. Daarna zitten we nog een half uurtje in de jacuzzi. Dat is toch het echte Zwitserleven gevoel. Maar dan weer over tot de orde van de dag: wasje draaien, foto’s downloaden en uitzoeken en verhaaltje maken voor de blog. Henk zorgt inmiddels voor de maaltijd.