Aankomst Los Angeles

Hierbij ons eerste berichtje vanaf Amerikaanse bodem. Na een heel kort nachtje worden Henk en ik netjes op tijd opgehaald door de Schipholbus. We zien het onderweg dagen en het blauwe uurtje aan ons voorbijtrekken. Hoewel we rijkelijk vroeg arriveren, kunnen we toch onze koffers al inleveren. Het wordt vandaag een dag van wachten en dat laten we maar gelaten over ons heen komen. Na een tijdje rondhangen op en foto’s maken van de luchthaven, gaan we richting gate waar we na een poosje wachten kunnen instappen. We hebben een plaats op de voorste rij, bij de nooduitgang en een beenruimte van een meter of 2. Tegenover ons is de boordkeuken. Ook alweer keurig op tijd vertrekken we richting Los Angeles. Op de schermpjes zie je allerlei vlieggegevens, waaronder de buitentemperatuur en die ligt tussen de -50 en -75 graden. Volgens mij is de temperatuur aan boord ook niet veel hoger. Ik zit echt te vernikkelen en heb veel plezier van het fleecevest dat ik op de valreep toch nog aangetrokken heb. Ook het verstrekte dekentje doet goed dienst. Je ziet diverse mensen in het vliegtuig zitten met het dekentje om hun schouders. Na een goede vlucht komen we aan in een zonnig Los Angeles. Toch is het er niet al te warm door de frisse wind. Na de gebruikelijke procedure om dit land in te komen (wachten, wachten, wachten, vingerafdrukken, irisscan, vragen beantwoorden) kunnen we onze koffers ophalen (wachten, wachten, wachten). Normaal vind ik het niet zo spannend, maar nadat Jan Buurman, onze buurman, me er gisteravond op attendeerde dat eigenlijk zomaar iedereen die bij die lopende band staat te wachten er met je koffer vandoor kan gaan, ben ik extra blij als de ons bekende koffers er aan komen hobbelen. Buiten is de opstapplaats voor de hotel shuttlebussen gauw gevonden en dan is het weer even wachten. Niet lang in dit geval. Na een kort ritje bereiken we ons hotel. We hebben een prima, zeer ruime kamer. Inmiddels is het 14.00 uur plaatselijke tijd en 23.00 uur Nederlandse tijd. Een mooi tijdstip om even een wandelingetje te gaan maken na die lange zit. We komen bij onze wandeling onder een vrij lang en ongeveer 8 banen breed viaduct door. Het is daar erg smerig, overal troep langs de kant. Dan zie ik bovenaan het talud onder de brug matrassen opgestapeld liggen: de slaapplaats van een dakloze. Ik richt mijn camera erop en plotseling komt de stapel in beweging…. Oei het leeft! Dan zie ik nog meer van deze low budget onderkomens op deze afgrijselijke plek. Nog even op het terrasje van ons hotel met een ijskoffie en dan lopen we het hotelrestaurant in, dat blijkt nog niet open te zijn. Maar de aanwezige ober nodigt ons uit om toch vooral het restaurant te komen bekijken. Hij laat me de menukaart zien, wijst me op de gerechten, maar houdt hierbij de kaart op de kop. Even later laat hij me nog een kaart met kleinere lunchgerechten zien, maar dat blijkt precies zo’n zelfde menukaart te zijn. Het heeft er veel van weg dat deze, wel zeer aardige, meneer zelf niet kan lezen wat er staat. Vandaag ontbreken helaas de foto’s bij mijn verhaaltje, want ik ben de cardreader vergeten…… Ik kan dus mijn foto’s niet naar de computer downloaden. Balen! Gelijk bovenaan ons boodschappenlijstje voor morgen gezet.