Samenvatting van een paar dagen

Zondag was de eerste dag van het krabbenseizoen. Dat wil zeggen dat er vanaf die dag op krabben gevangen mag worden. Wel eerst een licentie halen.

De krabben moeten aan een paar voorwaarden voldoen: het moeten mannetjeskrabben zijn en ze moeten aan een bepaalde maat voldoen.
De meisjes gaan, ondanks het koude weer en het koude water toch een poosje het water in.

Maandag gaan we naar de Woodland Zoo in Seattle. Vooral Lorelai kijkt haar ogen uit naar al die dieren die ze voor het eerst ziet.

Dinsdag gaan we eerst karten met de twee oudste meisjes. Daarna maken we de Boeing Tour: over het terrein en in de fabriek van Boeing. De fabriek is, qua oppervlakte, het grootste gebouw ter wereld. Het is werkelijk enorm! Helaas mogen er geen foto's gemaakt worden.

I-5

Het is nog steeds zonnig, dus we hopen dat we het mooie weer mee naar Camano Island nemen.

We gaan, na onze zuipschuit te hebben gelaafd, de Interstate 5 op. De snelweg die ons in noordelijke richting tot aan de afslag Camano Island zal brengen.

Vanaf Portland is deze weg vrij druk omdat je steeds in stedelijk gebied blijft, de steden zijn hier aaneengeregen. Een heel verschil met de rustige wegen die we tot nu toe hebben gereden.

Het eerste stuk gaat nog langs de Columbia River, die bij de plaats Longview naar het westen afbuigt.

We gaan nog even bij de outlet langs waar we langskomen en rijden het laatste stuk over de I-5.

Na de afslag komen we door Stanwood, waarna we de brug over gaan het eiland op.

Dan de laatste mijlen en we zijn weer bij Dennis, Amy, Hannah, Madeline en Lorelai. De hele familie (behalve Lorelai die net haar middagslaapje doet) staat al op de uitkijk en het is een vreugdevol weerzien.

Een poosje later komt Lorelai uit haar bedje en ze is helemaal niet verlegen. Ze vindt het heel gewoon dat we er zijn. Het is trouwens een ondernemende tante.

Natuurlijk wordt ik helemaal door de kinderen in beslag genomen. Oma moet zelfs meespringen op de trampoline en vindt het nog leuk ook.

Amy heeft een heerlijke maaltijd voor ons klaargemaakt: chicken enchillada’s met sla. Dat was weer smullen.

Na opruimen en afwas nog even verder genieten van de kinderen voordat ze naar bed gaan.

Hier vast even foto's van de drie meiden.

Niet lang daarna gaan we ook ons mobiele woonhuis in om nog even berichten op de computer te checken e.d.
We gaan niet te laat naar bed, want we zijn best moe en morgenochtend staat de fanclub (de kinderen), zoals Henk het noemt, weer voor de deur.

Historic Columbia River Highway

Met zonnig weer vertrekken we vanuit Rufus om de Historic Colubia River Highway te gaan rijden. Het mooie weer heeft ons weer gevonden.

Het eerste stuk gaat over de snelweg. Vanaf The Dalles rijden we het eerste stuk van deze historische route.

We komen langs de rotswanden en gaan naar het Rowena Crest Viewpoint, waar we een adembenemend mooi uitzicht hebben op de Columbia River canyon.

Onderweg toont Mount Hood zich in al zijn witte pracht boven alles uit. Dan gaat het weer een stukje over de snelweg om er een stuk verder weer af te gaan voor de watervalroute.

De eerste waterval is Horsetail Falls, een hoge smalle waterval, direct aan de weg.

De volgende is Multnomah Falls, een dubbele waterval die in totaal zo’n 190 meter hoog is. Boven het eerste deel is de Benson Bridge gebouwd, van waaruit je de achterste waterval wat beter kunt bekijken.

De Wahkeena Falls geldt als de mooiste waterval. Vanaf een stenen brug die er voorlangs loopt kun je hem goed bekijken.

Als laatste loop ik de trail naar Bridal Veil Falls. Van daaraf is de route afgesloten, dus gaan we de snelweg weer op en raken algauw in de drukte van Portland verzeild.

Als we de Columbia River oversteken, rijden we halverwege de brug de staat Washington binnen. En werden we net nog begeleid door Mount Hood, hier is het Mount Rainier die ons begroet.

Dan zoeken we de camping op in Woodland, die aan een rivier ligt.

 

Morgen rijden we het laatste stuk van hier naar Camano Island en bezoeken we niets onderweg.

Hiermee is eigenlijk onze rondreis ten einde, maar nog niet afhaken, gewoon af en toe even checken, want als we bij Dennis en familie zijn, zet ik om de paar dagen nog even onze ervaringen daar op de blog.

Columbia River

Vannacht worden we wakker van een ongewoon geluid, dat we hier dit jaar nog niet eerder gehoord hebben: regendruppels die neerkledderen op het dak van onze woonmobiel! Tot nu toe hebben we ons een bult gezeuld met dat mooie weer en die 30 graden, maar we moeten het gisteren toch ergens verloren hebben.

Met regenweer en zware bewolking vertrekken we vanochtend uit La Grande. We hebben nog een hele poos regen en miezer voordat het een beetje opklaart. Het blijft wel hard waaien.

We zien ineens een enorm grote roedel herten vrij dicht langs de snelweg, zoveel herten heb ik nog nooit bij elkaar gezien!

Via de snelweg rijden we richting Columbia River, die we bij Umatilla oversteken en waarbij we halverwege de brug de staat Washington binnenrijden. Aan de andere kant van de brug volgen we via een gewone weg de ‘Mighty Columbia River’.

Maar eerst gaan we nog even de andere kant op om in de buurt te komen van de McNary Dam.

Deze weg is een Lewis en Clarck trail. Dat waren twee pioniers die, in vroeger tijden, in opdracht van de Amerikaanse regering gingen onderzoeken waar mogelijkheden waren om wegen aan te leggen.

In het begin is het nog vrij vlak en is de river heel wijds, net een meer. Als we verder komen, rijzen de canyonwanden langs de river op. Aan beide zijden van de rivier staan hele wouden van windmolens.

We zoeken een eettentje voor tussen de middag. We vinden er één in een klein gehucht langs de weg. Het is tevens het plaatselijke winkeltje waar iedereen iedereen kent. Een heel aardige dame bedient ons en we krijgen een heerlijke BLT-sandwich geserveerd met patat. En koffie en frisdrank zoveel je wilt.

Verderop komen we weer langs een dam: de John Day Dam.

Daarna bezoeken we de Stonehenge Memorial. Het is een moderne replica op volle schaal van het beroemde Stonehenge in Wiltshire Engeland, gebouwd door Sam Hill.

Het werd oorspronkelijk gebouwd ter ere van de soldaten uit Klickitat County, die hun lieven lieten in de eerste wereldoorlog. Later werden daar de tweede wereldoorlog, Korea en Vietnam aan toegevoegd.

Daarna gaan we de machtige rivier weer over naar de Oregon-kant en zoeken onze camping op in Rufus.

La Grande

Deze is speciaal voor (mama) Agnes met heel veel liefs en een knuffel van ons.

Vandaag eigenlijk weer een dag van alleen maar rijden en wel van Boise in Idaho naar La Grande in Oregon.

We stoppen bij de eerste Rest Area in Oregon, waar een Welcome Center is. Daar wil ik even wat informatie inwinnen over de Historic Columbia River Highway. Beladen met folders en boekjes komen we naar buiten. Ze doen hier veel moeite om het toerisme te promoten, we konden er zelfs gratis koffie krijgen. Ook kunnen we de klok weer een uur terug zetten.

We komen door het mooie bergland van Oregon en passeren de 45^ste breedtegraad, die zich halverwege tussen evenaar en noordpool bevindt.

We zijn al vroeg op onze camping, mede door het extra uur. Daarom besluiten we om in deze plaats te gaan winkelen. We krijgen informatie van de campinggastvrouw en gaan op pad.

Na een poosje keren we terug naar de camping en ga ik nog even op pad met de macrolens, langs het beekje dat hier loopt. Insekten genoeg, vooral libelles, maar ze zijn nog veel te actief (of ik te weinig).

Shoshone Falls

Als eerste rijden we naar de Shoshone Falls, iets ten noordoosten van Twin Falls, de plaats waar we overnacht hebben.

Daarbij komen we over de Perrine Memorial Bridge. Deze imposante brug is 457 meter lang en overspant de Snake River op een hoogte van 148 meter boven het wateroppervlak.

Verder heb je zicht op de loop van Snake River.

Dan arriveren we bij Shoshone Falls en het werkelijk een wonderschone waterval, die ook wel ‘The Niagara of the West’ wordt genoemd.

Het water overbrugt hier een hoogeteverschil van 65 meter in de mooie Snake River Canyon.

Hij is danwel kleinschaliger en compacter dan de Niagara, maar qua schoonheid en omgeving kan hij er beslist mee concurreren.

Als we wegrijden, zien we twee auto’s stilstaan en mensen in de berm staan fotograferen. Dan moet er wat bijzonders te zien zijn; en dat is er ook. Er staat een groot hert met een reuzegewei vrij dicht de weg bij aan wat bladeren te knabbelen. Wat een buitenkansje! Al vaak herten gezien, ook deze reis, maar nog nooit een met gewei en dan nog wel van die afmetingen.

Via de Thousand Springs Scenic Byway gaan we verder richting noorden. Het zou een prachtige weg met veel watervallen moeten zijn.

We rijden over een vlakte en zouden niet weten waar hier watervallen zouden moeten zijn. We zien wel veel sproei-installaties op de velden die we passeren, zouden ze die bedoelen met springs? Anders zijn we bang dat we toch zelf zullen moeten springen. Maar na een tijdje dalen we af een kloof in en zien aan de overzijde inderdaad een aantal watervallen. Jammer dat er nergens goede plaatsen zijn om te stoppen, zodat we ze wat beter kunnen bekijken.

Aan het eind van de rit arriveren we in Boise. Dit is zowel de grootste als de hoofdstad van Idaho. Hier bezoeken we de Old Idaho Penitentiary, die ruim honderd jaar als gevangenis dienst heeft gedaan (tot 1973).

Je kunt de cellen en andere delen van de gevangenis bezichtigen. Heel interessant en ook bedrukkend, vooral als je de piepkleine isoleercellen ziet, met alleen aan de onderkant een ruimte in de deur waar licht door naar binnen kan. Echt luguber vind ik de galg met het valluik eronder die je kunt bekijken vanuit de getuigenkamer van de galg. Ook de cellen van de Death Row zijn te bekijken. Brrrrrrrr……

Toch vind ik het altijd heel boeiend om een gevangenis te gaan bekijken.

Van daaruit rijden we naar Meridian, een buitenwijk van Boise waar we de camping opzoeken.

Craters of the Moon

Een heel eind nadat we Pocatello verlaten hebben, arriveren we bij de EBR-1.

Dit was de eerste kernreactor ter wereld de bestemd was voor het opwekken van elektriciteit. De motoren staan buiten opgesteld. We nemen niet de tijd voor een rondleiding, want we hebben een lange reis en willen de tijd liever besteden aan Craters of the Moon NM, dat we een poos later bereiken.

Door de vele vulkaankraters, grotten en gestolde lavastromen lijkt dit gebied sterk op een maanlandschap, vandaar de naam. Een lusvormige weg voert langs de interessantste plekken en je kunt er diverse trails lopen.

We gaan eerst even langs het Visitor Center voor informate en een kaart. We krijgen ook een ‘permit’, omdat we de grotten willen gaan bezoeken.

Het is een heel speciale ervaring om zo door de gestolde lava te lopen. Wel via aangelegde wandelpaadjes, anders zou je de broze sintels plattrappen (of je enkels breken).

Bij alle plekken kun je ook een wandeling maken, wat we de meeste keren doen. Ik loop ook de trail naar de top van de Inferno Cone, een steile klim, maar een geweldige ervaring als je bovenop staat.

Ook de Caves Trail die we lopen is genieten. Je ziet onderweg al een aantal ondiepe grotten, maar we zijn onder de indruk van de Indian Tunnel, het einddoel van deze wandeling.

Als laatste lopen we nog een eenvoudig, maar mooi rondje naar Devil’s Orchard. Hier ook weer veel ‘mooie dooie’ (boompjes).

Ook de vormen die de lavastromen hebben gevormd zijn soms heel bijzonder.

We genieten van dit park en zijn blij dat we de omweg ervoor gemaakt hebben. Het stond eigenlijk de twee voorgaande US-reizen al op het programma, maar toen is het er steeds niet van gekomen.

Als we het park uit zijn, rijden we nog een hele tijd langs de lavavelden.

Op de camping is het schrikken, want ineens begint het monoxide-alarm in de camper te piepen. Ik zet gauw alle ramen en de 3 bovenluikjes open, hoewel we geen gaslucht ruiken. Gauw de gebruiksaanwijzing van de camper voor de dag gehaald en kijken wat we moeten doen. Blijkt dat het ding piept, als de batterijen van de melder bijna op zijn.... Dat loopt gelukkig met een sisser, of liever gezegd met een pieper, af.

Op deze camping is een eettent opgebouwd waar je een maaltijd kunt gebruiken. We besluiten er gebruik van te maken en verorberen een heerlijk maaltje met ribs, een steak en nog van alles erbij. 

Fossil Butte

Door eerst een glooiend, later heuvelachtig en dan bergachtig gebied gaat onze reis verder in noordwestelijke richting.

Het is eigenlijk alleen maar kilometers vreten vandaag.

We bezoeken alleen Fossil Butte National Monument omdat het toch op onze weg ligt. Gelukkig maar, want een omweg vonden we het achteraf niet waard.

In het Visitor Center staan wat replica’s en enkele orginele fossielen uitgestald achter glas. Ook kun je er een filmpje gaan bekijken.

Buiten het Visitor Center kun je langs een reling lopen, waar een tijdlijn in miljoenen jaren is weergegeven op bordjes, met daarop de ontwikkeling van de planten- en dierenwereld. De toekomstige fossielen, oftewel de vogeltjes van nu, hebben geen respect en hebben letterlijk en figuurlijk ‘schijt’ aan de bordjes.

In de rest van het park kun je een rit maken van 7,5 mijl, waarvan 4 mijl onverhard is. Aan deze weg beginnen een paar wandelingen. Het landschap van het park onderscheidt zich niet van de rest van de omgeving, dus aan het onverharde deel beginnen we maar niet.

Dan rijden we de staat Idaho binnen.

In het plaatsje met de bekende naam Montpelier duiken we even een tentje in om een hapje te gaan eten. Daar zien we een huis te koop staan met licht achterstallig onderhoud. Weet niet of je de auto erbij cadeau krijgt.

Overnachten doen we in Pocatello. Morgen overnachten we in Twin Falls, dan hebben we één dag ingelopen op ons schema.